Pide kuyruklarını ne zaman görsem, çocukluğum gelir aklıma. Çocuktuk. Ve pide kuyruğunda geçen zamanlarımız olmuştu. Mahalle fırınları vardı. O uzun tahtalar ile çekerlerdi pideleri. Yumurtalı

Gündem de ağırsa. Vadesi uzunsa. Biraz da kendinden sıkkınsa insan. Herkese oluyor. Sık da oluyor. Nadir de. Bir hiçe yaptığın yolculuk gibi yönetiyorsun zamanı. Ev boş. Yemek boş. İçtiğin su boş. Gittiğin yer. Çalıştığın mekan. Orada karşılaştıkların. Konular. Konuya sebep insanlar. Bir mecalsizlik.

Geçen hafta 8 Mart Dünya Kadınlar günüydü. Tüm emekçi kadınları sevgiyle anıyorum. Kutlu olsun. Bazen gizli, bazen aleni bir savunma ile hayattaki yerini koruma altına

Unutma süreci ile geçici kararlar aldığımız sürecin ortalarında yaşıyoruz. Derin bir boşluk döneminin ardından, yine mutat kavuşmalarımıza bırakıyoruz hayatımızı. Azıcık daha var evet. Ama azıcık.

Gördük. Görmediğimizi duyduk. Duymadığımızı okuduk. Yıkık dökük sokaklar. Üst üste katlar. Kapısız yuvalar. O kopmuş hayatlar. Durduk. Onlarca hikayenin ortasında durduk. Bir kitabın sayfasını hızla

Hepimizin uzun süre konusu, duygusu olacak deprem. Yaşanılanlar. Yaşanılamayanlar. Hayatlar. Duyduklarımız. Bildiklerimiz ve gördüklerimiz bizimle beraber gelecek. Bu kesin. PEKİ YA İSTANBUL? Depremin yaşanılanlarını an

Yeterli kelimelerin bulunup, insanın kendini aktaramadığı, olanı tarif edemediği bir haftadan geçtik. Geçiyoruz da. Hoş, izahı doğru olsa da, geçmiş olsuna kaç geçmiş sığar ki. Geçmeyeceğini bile bile.

Sokak boş. Cadde sakin. İnsan insana değmemiş henüz. Mevsimine bakmadan, gökyüzüne sormadan çıkmak istediğin yolculuk orada. Çağırıyor seni. Sen dünden razı. Çanta hazır. Anahtarlar avucunda. Yola çıkmalı.

Şehrin, göreceli kalabalık bir takım yerlerine birileri geliyor. Birileri de gidiyordu. Gözlerim daha çok anneleri görüyordu. Küçük çocuklarının elini tutuyor, büyük çocuklarının kulaklarına öğütleri sıralıyorlardı.

Bağıra çağıra yaptığı telefon konuşmasına, bir anlamda herkesi davet eden insanlarla karşılaşmışsınızdır sanırım. Bu mecburi katılım içinde duygudan duyguya geçiş yaparken, her misafir birbirini süzer. Ve hikaye başlar. Mikrofon yoktur.